بررسی نقش حمایت اجتماعی و طرحواره های ناسازگار اولیه در پیش بینی رضایت زناشویی زنان متأهل

مقدمه: هدف از پژوهش حاضر تعیین نقش حمایت اجتماعی و طرحواره های ناسازگار اولیه در پیش بینی رضایت زناشویی زنان متأهل شهر تهران می‌باشد. روش کار: پژوهش حاضر مقطعی و از نوع همبستگی بود. جامعه آماری این پژوهش را کلیه زنان مراجعه کننده به خانه‌های سلامت منطقه 1 شهر تهران در سال 1395 تشکیل می‌دادند. نمونه پژوهش نیز با استفاده از فرمول پیشنهادی تاباخنیک و فیدل 247 نفر تعیین شد. افراد گروه نمونه به روش خوشه‌ای تعیین شده و با استفاده از ابزارهای مقیاس زوجی انریچ، مقیاس طرحواره‌های یانگ و پرسشنامه حمایت اجتماعی زیمت که روایی و پایایی آنها توسط مطالعات پیشین مورد تأیید بوده و در مطالعه حاضر نیز پایایی هرکدام از طریق آلفای کرونباخ 91/0، 94/0 و 91/0 به دست آمد مورد پرسش قرار گرفتند. داده‌های بدست آمده با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و روش رگرسیون سلسله مراتبی و با استفاده از SPSS V.16 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته‌ها: بخش توصیفی یافته‌ها نشان داد که بیشتر افراد نمونه پژوهش دارای تحصیلات فوق لیسانس و دکتری بوده و میانگین سنی 31 تا 40 سال بیشترین اعضاء گروه نمونه را تشکیل داده است. نتایج تحلیل استنباطی داده‌ها نیز نشان دهنده این بود که طرحواره های ناسازگار اولیه با تعامل متغیر حمایت اجتماعی، مدل پیش بینی معنادار شده (001/0 ˂ P) و ضرایب رگرسیونی نیز افزایش معناداری (358/0) می‌یابند. نتیجه گیری: براساس نتایج بدست آمده از مطالعه می‌توان به بررسی تعیین کنندگی سایر متغیرها در متغیر رضایت زناشویی پرداخته و در جهت طراحی و کاربست برنامه مداخلاتی مبتنی بر افزایش حمایت اجتماعی و کاهش طرحواره‌های ناسازگار اولیه در راستای ارتقاء شاخص رضایت از زندگی اقدام نمود. همچنین مراکز روان‌درمانی و مشاوره می‌توانند با الهام از یافته‌های این پژوهش در جهت کاهش طرحواره‌های ناسازگار زوجین دارای مشکلات در روابط زناشویی اقدام نموده و اثرات آن را در رضایت زناشویی مشاهده نمایند.